نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• محمدحسین محمدعلی خلج

محقق پسادکتری فلسفه، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران

چکیده

این مقاله که به پرسش از واقع‌گرایی و ناواقع‌گرایی در هیدگر می‌پردازد از چهار بخش تشکیل شده است. در بخش نخست در مروری تاریخی تصویری کلی از سه دسته تفسیر متفاوت از واقع‌گرایی و ناواقع‌گرایی در فلسفۀ هیدگر در میانِ مفسرانِ انگلیسی‌زبانِ او عرضه خواهد شد. دستۀ نخست هیدگر را واقع‌گرا می‌دانند؛ دستۀ دوم تفسیری ایده‌آلیستی از او ارائه می‌کنند و دستۀ سوم او را نه واقع‌گرا و نه ایده‌آلیست به شمار می‌آورند. در بخش دوم تفسیرِ واقع‌گرایی حداکثری دریفوس –اسپینوزا از هیدگر و دو استدلال ایشان یعنی برهانِ جهان‌های چندگانه و استدلالِ پدیده‌شناختی در دفاع از آن روایت می‌گردد. در بخش سوم نقدهای سه نمونه از مهم‌ترین منتقدان این تفسیر، یعنی راتال، مالپس و رورتی، ارزیابی و نقاطِ ضعف و قوتِ آن نقدها آشکار می‌گردد. در بخش چهارم در ذیلِ ارزیابیِ نهایی بر پایۀ نقدهایی مستقل موضعِ دریفوس-اسپینوزا از دیدِ فلسفی از جهاتِ گوناگون به چالش کشیده می‌شود و نگرانی‌هایی تفسیری نیز در موردِ آن مطرح می‌گردد.

کلیدواژه‌ها

• هیدگر
• دریفوس
• اسپینوزا
• واقع گرایی حداکثری
• جهان‌های چندگانه
• استدلال پدیده‌شناختی

عنوان مقاله [English]

An Essay on Heideggerian Realism

نویسنده [English]

• Mohammad Hosein Mohammad Ali Khalaj

Postdoc Researcher in Philosophy, Sharif University of Technology, Tehran, Iran

چکیده [English]

The paper is devoted to discussing the question of whether Heidegger is a realist or anti-realist. In the first section, I try to show that Anglo-American proponents of Heidegger are divided into three camps: the first camp characterizes him as a realist, the second describes his philosophy as idealism, and the third camp inclines to say that Heidegger is neither realist nor idealist. Focusing on the robust realism pursued by Dreyfus and Spinoza in the second section, I discuss two arguments they present in favor of the robust version of Heidegger’s realism. The first argument, called the multiple world argument, is inspired by a Kantian insight, and the second argument is based on a phenomenological observation. In the third section, I examine critics’ objections to these arguments. I particularly discuss Wrathall, Malpas, and Rorty’s criticisms and show which of them is on the right track. I conclude that there are good reasons to doubt that Dreyfus and Spinoza’s robust realism would be a plausible philosophical account and an authentic interpretation of Heidegger.

کلیدواژه‌ها [English]

• Heidegger
• Dreyfus
• Robust Realism