نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• سید جمال سامع
• محمد جواد صافیان

دانشگاه اصفهان

چکیده

ارسطو از فلاسفه تأثیرگذار بر روی تفکر هایدگر جوان است. هدف مقاله حاضر روشن کردن بخشی از این تأثیرگذاری است. هایدگر در خلال سال‌های ۱۹۲۲-1926 عمیقا به فلسفه ارسطو می‌اندیشد. اخلاق نیکوماخوس اثری از ارسطو است که بیش از سایر آثار، مورد توجه هایدگر قرار گرفته است. برای درک مواجهه هایدگر در این سالها با تفکر ارسطو بر روی سه اثر مهم این دوره « پدیدارشناسی در ارتباط با ارسطو» به سال ۱۹۲۲،  «مفاهیم بنیادین ارسطو » به سال ۱۹۲۴ و « افلاطون: محاوره سوفسیت» متمرکز می‌شویم. استدلال مقاله این است که تفسیر هایدگر از ارسطو در این سالها در زمرۀ اولین تلاش‌ها و تمرین‌های روش‌شناسی خاص وی، پدیدارشناسی هرمنوتیک است. به طوری‌که می‌توان بالیدن پدیدارشناسی هرمنوتیک و بسیاری از مفاهیم بنیادین اندیشه هایدگر در هستی و زمان مانند تخریب پدیدارشناسی، پروا، وجدان را حاصل تأمل هایدگر بر روی اندیشه های ارسطو در خلال این سال‌ها دانست. سه گام اصلی این مقاله برای روشن کردن تفسیر از آن خویش کننده اخلاق نیکوماخوس عبارتند از پرداختن به حقیقت، بررسی مواجهه پدیدارشناسانه هایدگر با اخلاق نیکوماخوس و بررسی تخنه به مثابه افق آشکارگی تکنولوژی. در هر یک از این سه گام سعی می‌کنیم تأثیر تفکر ارسطو بر هایدگر را بررسی کنیم.

کلیدواژه‌ها

• اخلاق نیکوماخوس
• پدیدارشناسی هرمنوتیک
• ارسطو
• هایدگر
• وجدان
• تکنولوژی
• تفسیر از آن خود کننده

عنوان مقاله [English]

Self-appropriating Interpretation of Nicomachean Ethics as a Guide for Young Heidegger’s Phenomenological Hermeneutics

نویسندگان [English]

• Seyyed Jamal Same
• Mohammad Javad Safian

university of Isfahan

چکیده [English]

Aristotle is one of the philosophers who have influenced young Heidegger’s thoughts. The purpose of the present paper is to clarify certain aspects of this influence. During the years 1922–1926, Heidegger ponders deeply on Aristotle’s Philosophy. Among Aristotle’s works, Nicomachean Ethics draw more much Heidegger’s philosophical attention to itself. To understand Heidegger’s encounter with Aristotle, we concentrate on three important works of this period: “Phenomenological Interpretations of Aristotle” (1922), “Basic Concepts of Aristotelian Philosophy” (1924), and Plato's “Sophist”. The argument of the current study is that Heidegger’s interpretation of Aristotle during these years can be considered to be his first attempts and exercises leading to his special methodology, i.e. that of Phenomenological Hermeneutics. From this special perspective, we can consider phenomenological hermeneutics and most of other basic concepts of Heidegger’s thought in Being and Time, such as phenomenological deconstruction, care, and conscience as products of his contemplations on Aristotle’s thoughts during these years. Therefore, the leading question of this inquiry is this: What are the ingredients of Heidegger’s self-appropriating interpretation of Nicomachean Ethics? And through this question we aim to investigate the influence of these ingredients on Phenomenological Hermeneutics, the effect of young Heidegger’s reflecting on Aristotle on his understanding of technology.

کلیدواژه‌ها [English]

• Nicomachean Ethics
• Phenomenological Hermeneutics
• Aristotle
• Heidegger
• technology