Document Type : Research Paper

Author

Ph.D in Philosophy, University of Isfahan, Isfahan, Iran

Abstract

In this paper, the formation and development of Signification theory and its effect on Muslim thinkers are studied. In the ancient period, there were three important schools that investigated signals and issues surrounding them. First, Aristotle investigated signs at the outset of his “On Interpretation”, as well as, at the end of his “Prior Analytics”. Second, physicians with classifying signs into two main groups made various comments about the argumentative role of them in inferences. Third, Stoics studied signs as a primary part of their logic and investigated arguments on the basis of them. In the Islamic period, Avicenna is the first logicians studying verbal signification meticulously and classifying it into three parts. Avicenna’s doctrines about verbal signification which are repeated in other logicians’ books are in accordance with Aristotle’s discourse at the beginning of “On Interpretation”. Natural verbal signification is added into logical books explicitly by Fakhr al-Dīn al-Rāzī and after him, Afḍal al-Dīn al-Khūnajī and other logicians implied to it. Rational verbal signification is added to verbal signification in the works of Siraj al-Dīn Urmawī, Allameh Ḥelli, and Quṭb al-Dīn Shirāzī. Furthermore, Quṭb al-Dīn Rāzī with examining non-verbal signification extended the domain of signification theory, as well as he introduced a new definition of signification. This new definition of signification and attention to non-verbal signification possibly are rooted in Aristotle’s comment in the second book of Prior Analytics as well as Stoics and physicians' doctrines which were transmitted through theologians and Aristotle commentator into later logicians.

Keywords

ابن سینا. (1964). الشفاء: القیاس، القاهره: دار الکتاب العربی للطباعه و النشر.
ابن سینا. (1404ق). الشفاء: العباره، قم: مکتبة آیة الله مرعشی نجفی.
ارسطو. (1980). منطق ارسطو، الجزء الأول، الکویت و بیروت: وکاله المطبوعات و دارالقلم.
امین، عثمان. (1945). الرواقیه و الإسلام، المشرق، العدد 1، سلسله جدیده، کانون الثانی، 48-31.
بهمنیار بن مرزبان. (1375). التحصیل، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
جمشیدی مهر، فرزین؛ کهنسال، علیرضا. (1393). «بررسی تبعیت دلالت از اراداه از منظر ابن سینا و خواجه نصیر طوسی»، فلسفه و کلام اسلامی، سال 47، شمارۀ 1، ص 30-19.
حلی، حسن بن یوسف. (1392). الجوهر النضید، قم: انتشارات بیدار.
خونجی، افضل الدین. (1389). کشف الاسرار عن غوامض الافکار، تهران: موسسۀ پژوهشی حکمت و فلسفۀ ایران و موسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه آزاد برلین-آلمان.
رازی، فخرالدین محمد بن عمر. (1381). منطق الملخص، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).
رازی، قطب الدین محمد بن محمد. (1386). تحریر القواعد المنطقیه فی شرح الرساله الشمسیه، قم: انتشارات بیدار.
رازی، قطب‌الدین محمد بن محد. (1391). شرح المطالع، الجزء الاول، قم: منشورات ذوی القربی.
ساوی، زین الدین عمر بن سهلان. (1383). البصائر النصیریه فی علم المنطق، تهران: شمس تبریزی.
سهروردی، شهاب‌الدین یحی بن حبش. (1334). منطق التلویحات، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
شهرزوری، شمس الدین. (1383). رساله الشجره الالهیه فی علوم الحقایق الربانیه، تهران: حکمت و فلسفۀ ایران.
شیرازی، قطب الدین محمود بن مسعود. (1385). دره التاج، تهران: انتشارات حکمت.
طوسی، خواجه نصیرالدین (1361). اساس الاقتباس، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
فارابی، محمد بن محمد. (1409). المنطقیات للفارابی، ج2، قم: مکتبه آیه الله العظمی المرعشی النجفی.
فان‌اس، یوزف. (1366). «ساخت منطقی علم کلام»، ترجمۀ احمد آرام، تحقیقات اسلامی، شمارۀ 2و3، ص 78-33.
مولی عبدالله، شهاب الدین حسین یزدی. (1430). الحاشیة علی تهذیب المنطق، قم: موسسة النشر الإسلامی.
مقدسی، مطهر بن طاهر. (بی‌تا). البدء و التاریخ، المجلد الأول، بی‌جا: مکتبه الثقافه الدینیه.
وفائیان، محمدحسین؛ برخورداری، زینب. (1394). «معیارهای تمایز دلالت تضمنی و التزامی از مجاز در لفظ»، فلسفه و کلام اسلامی، سال 48، شمارۀ 1، ص 135-121.
Allen, James. (2001). Inferences from Signs: Ancient Debates about the Natture of Evidence, Oxford: Clarendon Press.
Aristotle. (1962). The Categories and On Interpretation, Trans. Harold P. Cook, The Loeb Classical Library, Cambridge: Harvard University Press.
Aristotle, (1989), Prior Analytics, Trans. Robin Smith, Indianapolis: Hacket Publishing Company.
Empricus, Sextus. (1967). Against the Logicians, Trans. R. G. Bury, The Loeb Classical Library, Vol. 2, Cambridge: Harvard University Press.
Empiricus, Sextus. (2007). Outlines of Scepticism, Trans. Julia Annas and Jonathan Barnes, New York: Cambridge University Press.
Gutas, Dimitri (1994). Pre-Plotinian philosophy in Arabic (other than Platonism and Aristotelianism): A review of sources, Haase and H. Temporini (eds.), Aufstieg und Niedergang der Römischen Welt, (ANRW) II 36,7. De Gruyter, Berlin and New York, pp 4939–4973.
Hankinson, R. J. (2005). "Hellenistic Biological Sciences", David Furley (ed.), Routledge History of Philosophy, Vol. 2, London and New York: Taylor and Francis, pp. 320-356.
Kneale, William; Martha Kneale. (1971). The Development of Logic, Oxford: Clarendonc Press.
Laertius, Diogenes (1925). Lives of Eminent Philosophers, Trans. R.D Hicks, Great Britain: The Loeb Classical Library.
Mates, Benson (1961). Stoic Logic, Berkeley and LosAngeles: University of California Press.
ƠToole, Robert. R and Jennings, Raymond. E. (2004). “The Megarians and the Stoics”, Dov, Gabbay and Woods (eds.), Handbook of the History of Logic, Vol.1, Amsterdam: Elsevier, pp. 397-522.
Street, Tony. (2004). “Arabic Logic”, Dov, Gabbay and Woods (eds.), Handbook of the History of Logic, Vol.1, Amsterdam: Elsevier, pp. 523–596.