نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• احمد رجبی

مدرس فلسفه دانشگاه تهران

چکیده

هایدگر در درس­گفتار تمهید برای تاریخ مفهوم زمان، نقدی درونی بر موضوع پدیدارشناسی استعلایی وارد می‌کند و هوسرل را متهم می‌سازد که پرسش از نحوة خاص وجود افعال روی‌آورندة آگاهی و معنای وجودرا به­طور کلی فروگذاشته است. هایدگر به­واسطة این نقد، با بازگشت به مبدأ پدیدارشناسی؛ یعنی چرخش از رویکرد طبیعی به رویکرد استعلایی پدیدارشناسانه، به فهم خاص خویش از موضوع پدیدارشناسی؛ یعنی دازاین راه می‌برد. در مسیر تفسیر این نوشتار نشان داده خواهد شد که هایدگر، بر خلاف فهم مشهور، نه تنها منکر چرخش استعلایی هوسرل و مسیر اپوخه و تقلیل‌ها نیست، بلکه برعکس به معنای خاصی، هم اپوخه و هم تقلیل استعلایی را می‌پذیرد؛ بدین معنا که اطلاقِ سوژة استعلاییِ مطلق را چنان ریشه‌ای می‌کند که مبدأیت رویکرد طبیعی هوسرل حذف می‌شود و تمایز میان وجود انسان با سوژة مطلق نیز از میان می‌رود. بدین ترتیب، دازاین، به نحو خاصی در جایگاه سوژة مطلق، به نحو توأمان در اطلاق و تناهیِ انضمامیِ آن قرار می‌گیرد.

کلیدواژه‌ها

• پدیدارشناسی
• آگاهی استعلایی
• سوژه
• دازاین
• روی‌آورندگی
• هستی‌شناسی

عنوان مقاله [English]

An Interpretation of Heidegger’s Criticism of the Starting Point and the Matter of Husserl’s Transcendental Phenomenology

نویسنده [English]

• Ahmad Rajabi

university of tehran

چکیده [English]

In the lecture History of the Concept of Time: Prolegomena Heidegger levels an immanent phenomenological criticism at Husserl’s transcendental phenomenology. In the lecture, Heidegger accuses Husserl that he neglects to raise two fundamental questions for the phenomenology: the question concerning the specific manner of being of the intentional acts in particular and the manner of being as such in general. By his criticism, Heidegger returns to the starting point of Husserl‘s phenomenology, i.e. the shift from natural attitude to transcendental attitude, and thereby reaching his own understanding of the matter of phenomenology. As is well known, Heidegger substitutes the Dasein for the transcendental consciousness and refuses the Husserl’s epoché and his transcendental reduction. In the following paper, on the contrary, we attempt to interpret Heidegger’s criticism in another way, which is that Heidegger adopts not only the transcendental reduction but also the absolute transcendental subjectivity. To put it more precisely, Heidegger radicalizes the absoluteness of the absolute transcendental subjectivity in Husserl’s Philosophy so much that he will be able to eliminate the Husserl’s natural attitude as a non-phenomenological and dogmatic starting point for the phenomenology. Accordingly, we claim that Heidegger’s Dasein is substituted for the absoluteness of subjectivity and the finitude of human existence simultaneously.

کلیدواژه‌ها [English]

• Phenomenology
• transcendental consciousness
• subject
• Intentionality
• Ontology