%0 Journal Article %T سخنوری در گزارندگی فلسفی %J حکمت و فلسفه %I دانشگاه علامه طباطبائی %Z 1735-3238 %A حیدری, احمد علی %D 2017 %\ 06/22/2017 %V 13 %N 50 %P 41-64 %! سخنوری در گزارندگی فلسفی %K خطابة ارسطو %K هرمنوتیک سدة بیستم %K روزمرگی %K فهم %K استعاره %K هم‌بودی %R 10.22054/wph.2017.7707 %X گزارندگی با سنت سخنوری نسبتی نزدیک دارد. از همان روزگار افلاطون و تکوّن اندیشة فلسفی، بر تمایز و استقلال برهان و سخنوری به منزلة دو صورت متفاوت از قیاس تأکید می‌شد. در عین حال به یمن تدقیق ارسطو در مناسبات میان این رهیافت‌ها، مواردی از مشابهت زمینه‌های قرابت این دو عرصه فراهم شد. گزارندگی فلسفی در سدة بیستم ضمن توجه به اهمیت خطابه در مقولة فهم و نسبتش با زیست‌جهان آدمی، مترصد است سخنوری را از طریق مفهوم اصالتِ هیدگر، فراگیر بودنِ عنصرِ فهم در گادامر یا نظریة استعارة ریکور، در خود جای دهد و بدین ترتیب در کنار وجوه مشابه، نسبتِ چالش‌برانگیز گزارندگی و سخنوری را برجسته سازد؛ گرچه در پذیرفتن آثار و تبعات ناشی از این استقلال نسبی مردد است. %U https://wph.atu.ac.ir/article_7707_1f5461993073df1d99f1166aa26c1624.pdf