سیدحمیدرضا ذکریا؛ علی‌رضا ملاّیی توانی
چکیده
پژوهشِ حاضر بر آن است که پیش‌فرض‌های هستی‌شناختیِ کسروی در دو کتابِ تاریخ مشروطۀ ایران و تاریخ هجده سالۀ آذربایجان را آشکار نماید و سپس بنابر مفهومِ «تاریخمندیِ» هایدگر به نقدِ پیامدهای معرفت‌شناختیِ پیش‌فرض‌های مزبور در تاریخ‌نگاریِ کسروی بپردازد. بر این اساس، پرسشِ اصلیِ پژوهشِ حاضر آن است که کسروی چگونه و بر چه مبنایی ...
بیشتر
پژوهشِ حاضر بر آن است که پیش‌فرض‌های هستی‌شناختیِ کسروی در دو کتابِ تاریخ مشروطۀ ایران و تاریخ هجده سالۀ آذربایجان را آشکار نماید و سپس بنابر مفهومِ «تاریخمندیِ» هایدگر به نقدِ پیامدهای معرفت‌شناختیِ پیش‌فرض‌های مزبور در تاریخ‌نگاریِ کسروی بپردازد. بر این اساس، پرسشِ اصلیِ پژوهشِ حاضر آن است که کسروی چگونه و بر چه مبنایی موضوعِ تاریخ‌نگاریِ خود را تعیین و تعریف می‌کند؟ یافتههای پژوهش گویای آن است که موضوعِ تاریخ‌نگاریِ کسروی «امر تاریخی» بهمنزلهی «فعلِ در حالِ شکلگیری» نیست. تاریخ‌نگاریِ کسروی متضمّنِ مفهومِ ضدِّ تاریخیِ «تکرار» است. مفهومِ «امر موروثی» در تاریخ‌نگاریِ او غایب است، ازاینرو، «امر تازه» به چیزی بیبنیاد و پادرهوا بدل شده و این یعنی کسروی نتوانسته است دیالکتیکِ ناپیوستگی و پیوستگیِ نهفته در «امر تاریخی» را بهفهم درآورد و مفهومِ تاریخمندی را کشف و آشکار کند. بهبیاندیگر، کسروی مبنایی برای تعیین و تعریفِ آنچه میتواند محلِ پرسش و پژوهشِ تاریخی واقع شود ندارد.
معصومه میرسعیدی؛ مالک حسینی؛ شهلا اسلامی
چکیده
تاریخ‌نگاری عینی، به تعبیر دیگر، عینیت‌گرایی در تاریخ‌نگاری و مسئلۀ وجود مرجع واقعی در عکاسی به ظاهر پیوند آشکاری با هم ندارند، چنان‌که بیشتر جستارهای معاصر که دربارۀ نسبت تاریخ و عکاسی نگاشته شده‌اند با توجه به تعاریف جدید از قابلیت بازنمایی عکاسی و بدون توجه صریح به جریان‌های تاریخ‌نگاری نوشته شده‌اند؛گرچه همگی در نقد ...
بیشتر
تاریخ‌نگاری عینی، به تعبیر دیگر، عینیت‌گرایی در تاریخ‌نگاری و مسئلۀ وجود مرجع واقعی در عکاسی به ظاهر پیوند آشکاری با هم ندارند، چنان‌که بیشتر جستارهای معاصر که دربارۀ نسبت تاریخ و عکاسی نگاشته شده‌اند با توجه به تعاریف جدید از قابلیت بازنمایی عکاسی و بدون توجه صریح به جریان‌های تاریخ‌نگاری نوشته شده‌اند؛گرچه همگی در نقد بازنمایی عکاسانه به آثار رولان بارت و دیگر هم عصرانش، به عنوان متون کلاسیک این حوزه، ارجاع داده‌اند. اما نکته‌ای که کمتر بدان پرداخته شده است آن است که توجه بارت به مسئلۀ مرجع در عکاسی فراتر از ساختارگرایی صرف است و بازخوانی آراء بارت در دو حوزۀ به ظاهر متفاوت تاریخ‌نگاری و عکاسی نشان می‌دهد که نگرش انتقادی او به سنت تاریخ‌نگاری عینی در تمام مسیر فکری‌اش، از ساختارگرایی تا پساساختارگرایی، در حوزه‌های مختلف از جمله عکاسی حاضر بوده است. به عبارت دیگر، آنچه بارت در واکاوی مسئلۀ مرجع در عکاسی جستجو می‌کند در اصل همان مسئلۀ تاریخ‌نگاری عینی و نسبت آن با واقعیت است، همان واقعیتی که از نگاه او قابل بازنمایی نیست. بارت، که در واکاوی ساختار روایت‌های تاریخی بر امکان عینی‌گرایی در تاریخ‌نگاری تردیدهای جدی وارد می‌کند، در جستجو برای یافتن مرجع عکس‌ها در حوزۀ نشانه‌شناسی، اسطورۀ «عکس مساوی با واقعیت است» را به چالش می‌کشد و بدین ترتیب رویکرد واقع‌گرایی را در تاریخ و عکاسی از منظر نشانه‌شناسی به پرسش می‌گیرد.
