TY - JOUR ID - 10372 TI - مطلق به مثابۀ اندیشۀ خوداندیش: تأملی انتقادی بر تفسیر هگل از فعلیت محض نزد ارسطو JO - حکمت و فلسفه JA - WPH LA - fa SN - 1735-3238 AU - زالی, مصطفی AD - گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران Y1 - 2019 PY - 2019 VL - 15 IS - 58 SP - 161 EP - 189 KW - هگل KW - ارسطو KW - اندیشۀ خوداندیش KW - عقل فعال KW - عقل منفعل KW - طبیعت KW - روح متناهی DO - 10.22054/wph.2019.33076.1577 N2 - یکی از مهم‌ترین منازعات تفسیری حول فلسفه هگل، تأکید بر وجه مدرن یا کلاسیک اندیشه اوست؛ از یک سو برخی با تأکید بر وامداری هگل به کانت، پروژه او را تکمیل پروژه استعلایی کانت قلمداد می‌کنند و از سویی برخی دیگر، او را متافیزیکدانی می‌دانند که در بستر اندیشه‌های افلاطون و ارسطو، اندیشه‌های نوین خویش را بیان می‌کند؛ این مقاله با تمرکز بر تفسیر هگل از مفهوم ارسطویی خدا همچون اندیشه خوداندیش نشان می‌دهد که چگونه او از یک سو در تبیین یکی از کلیدی‌ترین مفاهیم فلسفه خویش یعنی ایدۀ مطلق، وامدار ارسطو است، و از سوی دیگر چگونه با تصرف خود در این مفهوم، راه را برای تفسیری مدرن از آن می‌گشاید. به گونه‌ای که از یک سو با طرح وحدت میان شناسنده و متعلق شناخت، به عنوان ضابطه اندیشه خوداندیش، دوگانگی خودادراکی کانت با جهان مرتفع می‌شود و از سوی دیگر با نفی فعلیت طبیعت بی‌واسطه، همچنان ضابطۀ کانتی تعین‌بخشی مفهومی به جهان را حفظ می‌شود. UR - https://wph.atu.ac.ir/article_10372.html L1 - https://wph.atu.ac.ir/article_10372_573e1e6c4e3d25403e03aa61fe9e5510.pdf ER -