per
دانشگاه علامه طباطبائی
حکمت و فلسفه
1735-3238
2476-6038
2017-03-21
13
49
7
22
10.22054/wph.2017.8941
8941
Research Paper
استعاره و فلسفه نزد دریدا و ریکور
Metaphor and Philosophy in
Derrida and Ricoeur
مهدی پارسا خانقاه
mehdi.parsa1979@yahoo.com
1
استادیار فلسفه، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
دریدا در «اسطورهشناسی سفید» به نقش استعاره در متون فلسفی و اینکه فلسفه چطور به استعاره پرداخته توجه کرده است. از نظر وی وقتی فیلسوفان استعاره را تعریف میکنند، آن را به استعارۀ اسمی فرومیکاهند، و این نشان میدهد که آنها تلاش کردهاند تا استعاره را تابع مفهوم سازند؛ اما دریدا تقابل مفهوم به عنوان عنصر فلسفه و استعاره به عنوان عنصر ادبیات را نمی پذیرد، و نشان می دهد که مفهوم و تمام مفاهیم فلسفی خود استعاره هستند و حرکت استعاره حرکت مولد مفاهیم فلسفی است. در واقع، از نظر دریدا قیاس شعری حرکت مولد قیاس منطقی است. ریکور در «استعاره و گفتمان فلسفی» به تندی به نظر دریدا در «اسطوره شناسی سفید» حمله میکند. از نظر ریکور تمایز میان گفتمانها مهمترین دستاورد سنت برای ما است و دریدا در اثر خود تمایز مهم میان گفتمان فلسفی و گفتمان شعری را نادیده گرفته است. دستاورد تاریخ برای ما تمایزاتی گفتمانی است که خود ایجاد کرده است و واسازی تقابلها در دریدا به قیمت در هم ریختن گفتمانهای متمایز تمام میشود. ریکور به ویژه به تمایز میان قیاس شعری و قیاس منطقی توجه میکند و سعی دارد که نشان دهد در آثار ارسطو تمایزی نظاممند میان این دو ایجاد شده است و سپس مسائل مطرح در مورد این تمایز را در فلسفۀ مدرسی پی میگیرد. ریکور در نهایت به این نتیجه میرسد که تمایزی ظریف در نقطهای که این دو گفتمان بیشترین نزدیکی را با هم دارند، وجود دارد.
In “White Mythology”, Derrida deals with the role of metaphors in philosophy, and how philosophy defines metaphor. He believes that when philosophers define metaphor, they reduce it to the nominal metaphor, and this shows that they try to subject it under the concept. This is for Derrida an example of philosophy’s reductionist confrontation with its others. But Derrida deconstruct the distinction between the concept as the element of philosophy and the metaphor as the element of literature. For him, the concept and all philosophical concepts are basically metaphors, and the movement of metaphor is the movement of genesis of philosophical concepts. Riceour in “Metaphor and Philosophical Discourse” criticizes Derrida fiercely, and claims that the distinction between the discourses is what our tradition gave us, and Derrida neglects the important distinction between philosophical discourse and poetic discourse. The so called deconstruction of binary oppositions in Derrida mélanges the distinct discourses. Riceour himself tries to show the origin of the distinction between philosophical and poetic discourses in the work of Aristotle, especially about the concept of analogy. He finally concludes that an excact distinction takes form in the point of closeness of two discourses.
https://wph.atu.ac.ir/article_8941_20bd4030a28286f57bb76c75593183a6.pdf
دریدا
ریکور
استعاره
قیاس
اسم خاص
گفتمان
"Derrida"
"Ricoeur"
"Metaphor"
"Discour"
per
دانشگاه علامه طباطبائی
حکمت و فلسفه
1735-3238
2476-6038
2017-03-21
13
49
23
42
10.22054/wph.2017.7617
7617
Research Paper
تفسیری از نقد هایدگر بر مبدأ و موضوع پدیدارشناسی استعلاییِ هوسرل
An Interpretation of Heidegger’s Criticism of the Starting Point and the Matter of Husserl’s Transcendental Phenomenology
احمد رجبی
rajabi_ahmad2@yahoo.de
1
مدرس فلسفه دانشگاه تهران
هایدگر در درسگفتار تمهید برای تاریخ مفهوم زمان، نقدی درونی بر موضوع پدیدارشناسی استعلایی وارد میکند و هوسرل را متهم میسازد که پرسش از نحوة خاص وجود افعال رویآورندة آگاهی و معنای وجودرا بهطور کلی فروگذاشته است. هایدگر بهواسطة این نقد، با بازگشت به مبدأ پدیدارشناسی؛ یعنی چرخش از رویکرد طبیعی به رویکرد استعلایی پدیدارشناسانه، به فهم خاص خویش از موضوع پدیدارشناسی؛ یعنی دازاین راه میبرد. در مسیر تفسیر این نوشتار نشان داده خواهد شد که هایدگر، بر خلاف فهم مشهور، نه تنها منکر چرخش استعلایی هوسرل و مسیر اپوخه و تقلیلها نیست، بلکه برعکس به معنای خاصی، هم اپوخه و هم تقلیل استعلایی را میپذیرد؛ بدین معنا که اطلاقِ سوژة استعلاییِ مطلق را چنان ریشهای میکند که مبدأیت رویکرد طبیعی هوسرل حذف میشود و تمایز میان وجود انسان با سوژة مطلق نیز از میان میرود. بدین ترتیب، دازاین، به نحو خاصی در جایگاه سوژة مطلق، به نحو توأمان در اطلاق و تناهیِ انضمامیِ آن قرار میگیرد.
In the lecture History of the Concept of Time: Prolegomena Heidegger levels an immanent phenomenological criticism at Husserl’s transcendental phenomenology. In the lecture, Heidegger accuses Husserl that he neglects to raise two fundamental questions for the phenomenology: the question concerning the specific manner of being of the intentional acts in particular and the manner of being as such in general. By his criticism, Heidegger returns to the starting point of Husserl‘s phenomenology, i.e. the shift from natural attitude to transcendental attitude, and thereby reaching his own understanding of the matter of phenomenology. As is well known, Heidegger substitutes the Dasein for the transcendental consciousness and refuses the Husserl’s epoché and his transcendental reduction. In the following paper, on the contrary, we attempt to interpret Heidegger’s criticism in another way, which is that Heidegger adopts not only the transcendental reduction but also the absolute transcendental subjectivity. To put it more precisely, Heidegger radicalizes the absoluteness of the absolute transcendental subjectivity in Husserl’s Philosophy so much that he will be able to eliminate the Husserl’s natural attitude as a non-phenomenological and dogmatic starting point for the phenomenology. Accordingly, we claim that Heidegger’s Dasein is substituted for the absoluteness of subjectivity and the finitude of human existence simultaneously.
https://wph.atu.ac.ir/article_7617_75ef2d897861c04311d071e103d5da53.pdf
پدیدارشناسی
آگاهی استعلایی
سوژه
دازاین
رویآورندگی
هستیشناسی
Phenomenology
transcendental consciousness
subject
Intentionality
Ontology
per
دانشگاه علامه طباطبائی
حکمت و فلسفه
1735-3238
2476-6038
2017-03-21
13
49
43
64
10.22054/wph.2017.7618
7618
Research Paper
فارابی، الحروف و فراهستشناسی
Al-Farabi’s Kitab al-Horuf and Meta-Ontology
احمد عسگری
a_asgari@sbu.ac.ir
1
سینا سالاری خرم
sina.salari.kh@gmail.com
2
عضو هیئت علمی گروه فلسفۀ دانشکده ادبیّات و علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی
کارشناسی ارشد فلسفه دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
فارغ از باب دوم کتابالحروف که به سیر تکوین زبان و صنایع قیاسی میپردازد، دو باب اول و سوم عمدتا به توضیح در خصوص معانی حروف فلسفی اختصاص یافته است. به نظر میرسد این ساختار اتفاقی نبوده و حکایت از برنامه فراهستشناختی الحروف دارد. ابتدا با طرح مسئلهای فراهستشناسانه در خصوص نسبت میان جهان، تمثل جهان و زبان، نشان میدهیم که فارابی قائل به کفایت زبان طبیعی برای تمثل اندیشههای مابعدالطبیعی نیست، این بینش در مسئله نسبت میان موجود و وجود پررنگ میشود و فارابی را بر آن میدارد که منطق خاصی برای موجود وضع کند. در آخر با تکیه بر باب دوم الحروف روشن میشود که فارابی به نیاز برای زبانی مختص به مابعدالطبیعه تصریح دارد؛ اما دغدغۀ او در سطح نظر باقی نمیماند و منطقی خاص، شامل نحو و سمانتیکی ویژه، برای مابعدالطبیعه بسط میدهد. او مابعدالطبیعه را علم به امور فرامقوله میداند. اگر بخواهیم این امور مابعدالطبیعی را بهطریق درست تعبیر کنیم، به نظر فارابی باید بهصورت حروف نحوی بیان شوند.
The parts I & III of Kitab al-Horuf deals with explaining the role of particles in expressing the philosophical notions. This, it seems, is a meta-ontological program that al-Farabi is developing. First, he puts a meta-ontological problem concerning the insufficiency of natural language to express the metaphysical thought especially the being, then he devises a specific logic for being and existents. It is clear that we do need a particular language for metaphysics. He develops this logic, i.e. a special syntax and semantics for metaphysics. He thinks metaphysics deals with meta-categories and if these are to be expressed adequately they must be expressed as particles.
https://wph.atu.ac.ir/article_7618_c9c4f03edc6aea874e736d8cc730057b.pdf
کتابالحروف
مابعدالطبیعه
فراهستشناسی
موجود و وجود
نحو و سمانتیک
Kitab al-Horuf
Metaphysics
meta-ontology
Being
syntax & semantics
per
دانشگاه علامه طباطبائی
حکمت و فلسفه
1735-3238
2476-6038
2017-03-21
13
49
65
78
10.22054/wph.2017.7619
7619
Research Paper
پاتنم، نسبیت مفهومی و رئالیسم متافیزیکی
Putnam, Conceptual Relativity, and Metaphysical Realism
حامد قدیری
hamed0ghadiri@gmail.com
1
محمد سعیدی مهر
saeedimehr@yahoo.com
2
دانشگاه تربیت مدرس
دانشیار فلسفه دانشگاه تربیت مدرس،تهران، ایران
یکی از مؤلفههای اصلی فلسفۀ پاتنم مخالفت با رئالیسم متافیزیکی است. بنا به قول مشهور، استدلال مبتنی بر نظریۀ مدل و استدلال مغز در خمره دو استدلالی هستند که پاتنم علیه رئالیسم متافیزیکی طرح کرده است. علاوه بر این دو، برخی معتقداند «پدیدۀ نسبیت مفهومی» پاتنم نیز استدلالی مستقل علیه رئالیسم متافیزیکیست. پدیدهی نسبیت مفهومی وضعیتیست که در آن، دو جملهی ظاهراً ناهمخوان همزمان صادق اند. در آثار مختلف پاتنم مؤیداتی برای این قول وجود دارد، اما در جایی تقریری کامل و صریح از این استدلال نقل نشده است. در این مقاله، نخست تقریری از استدلال مبتنی بر پدیدۀ نسبیت مفهومی علیه رئالیسم متافیزیکی ارائه خواهیم کرد. سپس نشان خواهیم داد که چنین استدلالی از استدلال مبتنی بر نظریۀ مدل و استدلال مغز در خمره مستقل نیست. بنابراین نمیتوان چنین استدلالی را در عرض دو استدلال اصلی پاتنم در نظر گرفت. عدم استقلال این استدلال دو نتیجه در پی خواهد داشت: نخست آنکه پذیرش این استدلال منوط به پذیرش دستکم یکی از دو استدلال قبلی پاتنم است؛ دوم آنکه هر نقدی علیه دو استدلال مشهور پاتنم به مثابۀ نقدی علیه این استدلال خواهد بود.
Rejecting metaphysical realism (MR) is a basic element in Putnam's Philosophy. He introduces two arguments against MR: Model-theoretic (MT) and brain-in-vat (BIV). However, according to some scholars and commentators who work on Putnam's Philosophy, the phenomenon of conceptual relativity, as introduced by Putnam in some of his books, is another argument by which MR is rejected. This Phenomenon is a state in which two sentences that are at face value incompatible could be consistently true. However, there is not any explicit and complete formulation of this argument in the writings of Putnam and his commentators. In this paper, first we will formulate a version of conceptual relativity against MR. According to our version, Putnam ask the metaphysical realist to explain this phenomenon. Then we will show that this argument is not independent of MT and BIV. Therefore, the phenomenon of conceptual relativity could be an argument against MR only of we accept either MT or BIV. Furthermore, any objection to MT and BIV will weaken the argument from conceptual relativity against MR.
https://wph.atu.ac.ir/article_7619_6edb033c10ad495288f8f07958f4a73a.pdf
هیلاری پاتنم
نسبیت مفهومی
رئالیسم متافیزیکی
استدلال مبتنی بر نظریهی مدل
استدلال مغز در خمره
رئالیسم درونی
Hilary Putnam
Conceptual relativity
Metaphysical realism
Model-theoretic argument
Brain-in-vat
per
دانشگاه علامه طباطبائی
حکمت و فلسفه
1735-3238
2476-6038
2017-03-21
13
49
79
94
10.22054/wph.2017.7620
7620
Research Paper
مسئلۀ عدم تقارن در لیبرالیسم سیاسی جان رالز
The Asymmetry objection in Rawls's political philosophy: Assessing a solution
امید کریم زاده
karimzadeh2009@gmail.com
1
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی
در این مقاله پس از مروری کوتاه بر مفهوم توجیه در فلسفۀ سیاسی به معرفی مفهوم موانع داوری در فلسفۀ سیاسی رالز میپردازیم و نشان میدهیم که تأثیر این موانع چگونه از رسیدن به داوریهای معین دربارۀ موضوعات سیاسی، اخلاقی و دینی جلوگیری میکند و به نوعی کثرتگرایی سیاسی میانجامد. پس از شرح این مفهوم مشکل عدمتقارن را که انتقادی به لیبرالیسم سیاسی رالز به شمار میآید، مطرح میکنیم و برخی واکنشهای فیلسوفان سیاسی معاصر را به آن مورد بررسی قرار میدهیم؛ سپس راهحل کونگ را که مبتنی است بر تمایز بین اختلافنظرهای مربوط به خیر و اختلافنظرهای مربوط به عدالت برای مشکل عدمتقارن شرح میدهیم. کونگ این تمایز را از طریق تمایز بین اختلافنظرهای بنیادین و اختلافنظرهای توجیهی نشان میدهد و میکوشد از این طریق راهحلی برای مشکل عدمتقارن در لیبرالیسم سیاسی بیابد. در پایان استدلال کونگ را ارزیابی میکنیم و نشان میدهیم که این استدلال در چه صورتی موفقیتآمیز خواهد بود.
In this paper, after a short review of the conception of justification in political philosophy, I describe the concept of 'burdens of judgment' in Rawls's political philosophy and show how the effects of the conception prevent people from reaching agreements on the most political, moral or religious judgments. Then, I describe the 'Asymmetry Objection' to Rawls's political philosophy and mention some contemporary political reactions to it briefly. I'll then take Quong's solution for this objection. This solution is based on a distinction between two different kinds of disagreements which are called foundational and justificatory disagreements respectively. Quong claims that the mentioned distinction corresponds the distinction between the disagreements concerning the matters of justice and disagreements concerning the matters of good. After describing Quong's solution, I'll criticize it and through some points concerning the epistemology of disagreement show what revisions it should have if it supposed to work and solve the problem.
https://wph.atu.ac.ir/article_7620_a3e96622c921cc8d9297a9c442357a7c.pdf
انتقاد عدمتقارن
لیبرالیسم سیاسی
اختلافنظر بنیادین
اختلافنظر توجیهی
مشروعیت سیاسی
جان رالز
جاناتان کونگ
Asymmetry objection
political liberalism
foundational disagreement
justificatory disagreement
political legitimacy
per
دانشگاه علامه طباطبائی
حکمت و فلسفه
1735-3238
2476-6038
2017-03-21
13
49
95
112
10.22054/wph.2017.7621
7621
Research Paper
دیدگاه جامعهمحور و امکان پیروی از قاعده به نحو خصوصی
The Community View and Possibility
of Private Rule-following
حمیدرضا محمدی
mohammadi.hr91@gmail.com
1
محمدرضا عبداللهنژاد
mraphd@yahoo.com
2
کارشناسی ارشد فلسفه دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
دانشیار فلسفهی دانشگاه تبریز
سائول کریپکی، در کتاب قواعد و زبان خصوصی از نظر ویتگنشتاین، تفسیری خاص و نسبتاً رادیکال از بحث پیروی از قاعدۀ ویتگنشتاینرا ارائه میدهد که بر اساس آن تمامی زبان و مفهوم سازیهای آن ناممکن و درواقع غیرقابل فهم میشود. یکی از نتایج این تفسیر، دیدگاهی معروف به «دیدگاه جامعهمحور» است که معتقد به ضرورتا اجتماعی بودن زبان بوده است و در نوک پیکان حمله به ایدۀ زبان خصوصی و مدل خصوصیِ پیروی از قاعده قرار دارد. بر اساس این دیدگاه، پیروی از قاعده و لذا زبان پدیدهای اجتماعی است و در نتیجه کروزوی از بدو تولد تکافتادهای که بتواند سخن گفته و از قواعد پیروی کند، نمیتواند وجود داشته باشد. این دیدگاه، با توجه به وجود متونی در آثار ویتگنشتاین که به نظر میرسد مؤیّد امکان پیروی خصوصی از قواعد هستند، موجب نزاعی تاریخی میان مفسران ویتگنشتاین شده است. در این نوشته تلاش خواهیم کرد تا با استناد به نوشتههای خود ویتگنشتاین، اصطلاحات به کار رفته میان مدافعان و مخالفان این دیدگاه را روشن کنیم ساخته و از این طریق به دید روشنتری نسبت به دیدگاههای ویتگنشتاین متأخر دست یابیم.
Saul. A. Kripke in his Wittgenstein on Rules and Private Language reads Wittgenstein’s private language argument as an inference from the idea of rule following. He presents a sceptical paradox about rule- following, which purports to show all language, all concept formation, to be impossible, indeed unintelligible. In this paper we will examine one of the most important outcomes of Kripkenstein’s sceptical solution, namely “The Community view” according to which, the concept of a private language is inconsistent, because using language entails following rules, and following rules entails being a member of community. This view believes that solitary or private rule-following is impossible and language is essentially social; hence it’s impossible for someone isolated from birth to follow a rule or use language. At the end we will attempt to settle this longstanding and significant dispute, by shedding some lights on the terms used by these antagonists such as Wittgenstein’s conceptions of language, essence and Crusoe.
https://wph.atu.ac.ir/article_7621_749599fad200db8c3cff79d767c9484f.pdf
ویتگنشتاین متاخر
پیروی از قاعده
زبان خصوصی
کریپکی
دیدگاه جامعهمحور
Later Wittgenstein
Rule-following
Private Language
Saul Kripke
The Community View